Pracownik w wieku przedemerytalnym może domagać się przywrócenia do pracy, również - jeżeli wykonywał ją w oparciu o umowę terminową - orzekł Trybunał Konstytucyjny.
Wyrokiem z 11 grudnia 2018 roku (sygn. akt P 133/15) Trybunał Konstytucyjny uznał za niezgodny z Konstytucją przepis art. 50 ust. 3 Kodeksu Pracy w zakresie, w jakim nie przyznaje pracownikowi objętemu ochroną przedemerytalną (wynikającą z art. 39 tej ustawy), któremu umowę o pracę zawartą na czas określony wypowiedziano z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu takiej umowy, prawa żądania orzeczenia przez sąd bezskuteczności wypowiedzenia tej umowy, a w razie jej rozwiązania – przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach.
Zgodnie z treścią omawianego przepisu, pracownik korzystający z tzw. ochrony przedemerytalnej, który wykonywał pracę w oparciu o umowę zawartą na czas określony, w przypadku jej rozwiązania w trakcie trwania wspomnianego okresu, mógł żądać jedynie odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę.
Trybunał Konstytucyjny zakwestionował tą zasadę i uznał, iż pozbawienie tej grupy pracowników uprawnień jakie przysługują pracownikom zatrudnionym w oparciu o umowę na czas nieokreślony, jest niezgodny z konstytucyjnie chronioną zasadą równości praw.
W praktyce oznacza to, iż pracownicy zatrudnieni w oparciu o umowę o pracę zawartą na czas określony, w przypadku jej wypowiedzenia w trakcie trwania tzw. ochrony przedemerytalnej, będą mogli żądać przed Sądem uznania wypowiedzenia za bezskuteczne, a w przypadku rozwiązania umowy - również przywrócenia do pracy.
Wyrok ma moc wiążącą od chwili opublikowania go w Dzienniku Ustaw (20 grudnia 2018 roku) i musi być stosowany przez Sądy rozpatrujące analogiczne postępowania. W przyszłości należy spodziewać się zmian treści komentowanego przepisu przez ustawodawcę, celem dostosowania treści aktu prawnego do wymogów wynikających z komentowanego orzeczenia.
(opracował: Robert Rudnicki)