Sąd Najwyższy postanowieniem z 6 lipca 2021 roku, sygn. akt III CZP 41/20, podtrzymał swoje stanowisko, że w przypadku stwierdzenia nieważności umowy kredytu frankowego każda ze stron ma własne roszczenie o zwrot spełnionego świadczenia, tj. bank o zwrot wypłaconego kredytu, a kredytobiorca o zwrot uiszczonych rat. Oznacza to, że klienci mogą dochodzić od banku zapłaty wpłaconych rat kredytu bez względu na to, czy ich wysokość przekracza kwotę wypłaconego im kredytu.
Uprzednio stanowisko to zostało wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwałach z lutego i maja 2021 roku w sprawach o sygn. akt III CZP 11/20 oraz III CZP 6/21.
We wcześniejszym orzecznictwie sądów powszechnych stosowana była obok wyżej zaaprobowanej teorii kondykcji również tzw. teoria salda. Zgodnie z teorią salda kredytobiorca mógł żądać od banku zwrotu zapłaconych rat jedynie wówczas gdy kwota spłaconych rat przewyższała kwotę wypłaconego mu kapitału kredytu i tylko w zakresie tej nadwyżki. Zgodnie bowiem z teorią salda obowiązek zwrotu obciąża tylko tę stronę, która uzyskała większą korzyść, a zwrot obejmuje tylko nadwyżkę.
Źródło: Dziennik Gazeta Prawna - „Kredyty frankowe: SN nie zmienił zdania w kwestii teorii salda” z dnia 7 lipca 2021 roku.