Przedsięwzięcia oddziałujące na środowisko

Opinia prawna

w sprawie pojęcia przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko

I. Podstawa zlecenia:

Opinia sporządzona na zlecenie Pana A.A., przekazane pocztą elektroniczną w dniu … lutego 2013 roku.

II. Cel opinii:

Celem opinii jest udzielenie odpowiedzi, w jaki sposób interpretować § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. W szczególności należy odpowiedzieć, czy przepis ten znajduje zastosowanie w przypadku, gdy wnioskodawca złożył trzy wnioski o wydanie warunków zabudowy, każdy z wniosków o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie trzech lub czterech budynków mieszkalnych na działce o powierzchni poniżej 0,5 ha.

III. Podstawa prawna opinii:

Opinię sporządzono w oparciu o następujące akty normatywne:

1. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, Dz.U. Nr 213, poz. 1397;
2. Ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, Dz.U. Nr 199, poz. 1227, ze zm.
3. Prawo ochrony środowiska z dnia 27 kwietnia 2001 r., tekst jednolity z dnia 23 stycznia 2008 r. Dz.U. Nr 25, poz. 150, ze zm.
4. Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r., Dz.U. Nr 89, poz. 414, tekst jednolity z dnia 12 listopada 2010 r., Dz.U. Nr 243, poz. 1623, ze zm.
5. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r., w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko.

IV. Analiza merytoryczna opinii:

1. A.    Stan faktyczny:

Pan A.A. złożył trzy wnioski o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Wnioski zostały złożone w Urzędzie Gminy …. Zostały objęte sygnaturami WUG…, WUG… i WUG…

Wniosek w sprawie WUG… dotyczy inwestycji na działce nr .. obręb …, położonej w rejonie ul. .. w .., gmina .., polegającej na budowie trzech budynków mieszkalnych jednorodzinnych, wolnostojących oraz trzech zbiorników bezodpływowych na działce o powierzchni 4.043 m².

Wniosek w sprawie WUG… dotyczy inwestycji na działce nr .. obręb .., położonej w rejonie ul. … w .., gmina .., polegającej na budowie czterech budynków mieszkalnych jednorodzinnych, wolnostojących oraz czterech zbiorników bezodpływowych na działce o powierzchni 4.800 m² (część działki o łącznej powierzchni 5.481 m²).

Wniosek w sprawie WUG… dotyczy inwestycji na działce nr .. obręb Trzaskowo, położonej w rejonie ul. .. w .., gmina .., polegającej na budowie trzech budynków mieszkalnych jednorodzinnych, wolnostojących oraz trzech zbiorników bezodpływowych na działce o powierzchni 3.600 m².

W toku tych postępowań Wójt Gminy … wniósł o uzgodnienie projektów decyzji, w szczególności do Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Poznaniu. Pismem z dnia .. lutego 2013 roku, sygn. akt WPN-II…, WPN-II…, WPN-II…, Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Poznaniu wniósł o dokonanie kwalifikacji przedmiotowego przedsięwzięcia, wskazując, iż w sprawie może mieć zastosowanie § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

Przedmiotowy stan faktyczny ustalono w oparciu o przekazane projekty decyzji o warunkach zabudowy oraz pismo RDOŚ z … lutego 2013 roku.

1. B.    Rozważania merytoryczne:

1. Rozważania ogólne

Zgodnie z § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się również przedsięwzięcia nieosiągające progów określonych w ust. 1, jeżeli po zsumowaniu parametrów charakteryzujących przedsięwzięcie z parametrami realizowanego lub zrealizowanego przedsięwzięcia tego samego rodzaju, znajdującego się na terenie jednego zakładu lub obiektu, osiągną progi określone w ust. 1.

RDOŚ powołuje się na ten przepis wskazując, iż w myśl § 3 ust. 1 pkt 53 rozporządzenia, do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się zabudowę mieszkaniową wraz z towarzyszącą jej infrastrukturą, nieobjętą ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego o powierzchni nie mniejszej niż 0,5 ha na obszarach objętych formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-5, 8 i 9 ustawy o ochronie przyrody lub w otulinach form ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 tej ustawy, przy czym przez powierzchnię zabudowy rozumie się powierzchnię terenu zajętą przez obiekty budowlane oraz pozostałą powierzchnię przeznaczoną do przekształcenia w wyniku realizacji przedsięwzięcia.

W związku z tym potrzebne jest wyjaśnienie, czy lokalizacja kilku domów na różnych działkach geodezyjnych, o powierzchni mniejszej niż 0,5 ha każda, wchodzących w skład jednej nieruchomości – księgi wieczystej, stanowi realizację przedsięwzięć na terenie jednego zakładu lub obiektu, a w związku z tym, czy uzasadnia sumowanie parametrów przedsięwzięć. Kluczowe dla rozstrzygnięcia tej kwestii jest zdefiniowanie pojęć „zakładu” oraz „obiektu”.

2. Prawo europejskie

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko implementuje dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 roku w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko. Zgodnie z art. 4 tej dyrektywy, przedsięwzięcia wymienione w załączniku 1 podlegają ocenie oddziaływania na środowisko, a odnośnie przedsięwzięć wymienionych w załączniku 2 państwa członkowskie ustalają, czy podlegają one takiej ocenie. W załączniku 2 wymieniono przedsięwzięcia mogące potencjalnie oddziaływać na środowisko. Brak jest tam postanowień odpowiadających w swej treści § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów. Należy zatem uznać, iż polski ustawodawca wykroczył poza zakres wynikający z dyrektywy 2011/92/UE w tej części. Przepis ten obowiązuje. Stanowi jednak wyjątek, który należy odczytywać w sposób ścieśniający¹.

3. Pojęcie „zakładu”

Zgodnie z zasadami wykładni, określając zakres pojęcia języka prawnego, w pierwszej kolejności należy rozważyć, czy w przepisach prawa zawarta jest definicja legalna takiego pojęcia. Rozporządzenie z 2010 roku nie definiuje pojęcia „zakładu”, choć posługuje się nim w kilku przepisach (również w § 2 ust. 1 pkt 7, § 2 ust. 1 pkt 45, § 3 ust. 1 pkt 8, § 3 ust. 1 pkt 101). Także ustawa o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko nie definiuje czym jest „zakład”. Posługuje się tym pojęciem w art. 82 ust. 1 pkt 1 lit. d) oraz art. 93 ust. 2 pkt 1 lit. a). W związku z tym, że są to przepisy wchodzące w skład gałęzi prawa ochrony środowiska, sięgnąć należy do aktu generalnego – Prawa ochrony środowiska. Ustawa ta w art. 3 pkt 48 wskazuje, iż zakładem jest jedna lub kilka instalacji wraz z terenem, do którego prowadzący instalacje posiada tytuł prawny oraz znajdującymi się na nim urządzeniami. Instalacją w myśl art. 3 pkt 6 jest stacjonarne urządzenie techniczne, zespół stacjonarnych urządzeń technicznych powiązanych technologicznie, do których tytułem prawnym dysponuje ten sam podmiot i położonych na terenie jednego zakładu, budowle niebędące urządzeniami technicznymi ani ich zespołami, których eksploatacja może spowodować emisję. Urządzeniami są natomiast niestacjonarne urządzenia techniczne, w tym środki transportu (art. 3 pkt 42). Niewątpliwie definicje te znajdą zastosowanie przy stosowaniu § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 9 listopada 2010 roku.

Nie ma wątpliwości, iż działka przeznaczona pod zabudowę budynkami jednorodzinnymi nie stanowi ani instalacji, ani urządzenia, ani tym bardziej zakładu w rozumieniu art. 3 Prawa ochrony środowiska.

4. Pojęcie „obiektu”

a)     Poszukiwanie definicji legalnej

Pojęcie „obiektu” zawarte jest w § 2 ust. 1 pkt 7, pkt 8 lit. e), pkt 48, pkt 49, § 3 ust. 1 pkt 8, pkt 50, pkt 52, pkt 53, pkt 54, pkt 55, pkt 60, pkt 82 rozporządzenia Rady Ministrów z 2010 roku. Posługuje się nim również ustawa o udostępnianiu informacji o środowisku w art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. b), art. 9 ust. 1 pkt 6, art. 21 ust. 2 pkt 36 lit. b), art. 25 ust. 1 pkt 9, art. 60 pkt 3, art. 61 ust. 3a, art. 64 ust. 2 pkt 3, art. 66 ust. 1 pkt 12, art. 72 ust. 1 pkt 1, pkt 2, pkt 17, pkt 18a, pkt 19, ust. 1a, ust. 2, pkt 1a, ust. 5a, art. 74 ust. 1 pkt 5a, art. 75 ust. 1 pkt 1 lit. a), pkt 1a, art. 77 ust. 1 pkt 3, art. 80 ust. 2, art. 82 ust. 1 pkt 4a, pkt 4b, art. 96 ust. 3 pkt 5. W odróżnieniu od pojęcia „zakładu”, „obiekt” nie jest zdefiniowany w ustawie – Prawo ochrony środowiska. Ustawa ta posługuje się nim wielokrotnie. Warto również wskazać, iż pojęcie „obiektu” jest wielokrotnie wykorzystywane przez ustawodawcę w ustawie, która również odnosi się do procesu inwestycyjnego – Prawo budowlane. Tam również brak jest definicji „obiektu”. Pojęcie to pojawia się jednak w wielu miejscach w następujących kontekstach: „obiekt budowlany”, „obiekt wpisany do rejestru zabytków”, „obiekt małej architektury”, „obiekt architektury ogrodowej”, „obiekt liniowy” itp.

b)    Wykładnia w braku definicji legalnej

W braku definicji legalnej, należy przeprowadzić wykładnię pojęcia „obiektu”. Zgodnie z aktualnym stanem nauki prawa, w tym teorii prawa, niespornym jest, iż procesowi interpretacji (wykładni) należy poddać każdy przepis prawny (tekst prawny) w celu zrozumienia go (ustalenia treści) niezależnie od stopnia jego rozumienia przed rozpoczęciem wykładni. Doktryna odrzuciła sformułowaną niegdyś zasadę „clara non sunt interpretanda”. W związku z jasnym stanem prawnym, a także czytelną treścią nakazu wynikającego z art. 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 2010 roku należy pominąć fazę porządkującą wykładni (która ma na celu jednoznaczne ustalenie zakresu wykładni – aktualnego stanu prawnego) oraz fazę rekonstrukcyjną wykładni (która ma na celu wysłowić normy prawne z przepisów).

Właściwa faza wykładni nazywana jest percepcyjną. Ma na celu odtworzenie normy postępowania z uzyskanego wyrażenia normokształtnego – przystępujemy do niej, gdy już wiemy kto jest adresatem normy, co jest mu nakazane albo zakazane i w jakich okolicznościach. Faza ta zawsze następuje w kilku etapach:

• wykładnia językowa – z uwagi na racjonalność językową ustawodawcy – przyjmujemy, iż posługiwanie się językiem jest podstawowym środkiem komunikacji między prawodawcą a odbiorcami i w związku z tym pierwotnymi czynnościami wkładu są czynności wyznaczone przez reguły językowe²;
• wykładnia systemowa – jej celem jest weryfikacja, czy treść normy prawnej przy którymś ze znaczeń nie znajdzie się w konflikcie z którąś z norm hierarchicznie wyższych (tzw. dyrektywy systemowe pionowe), tj. gdy:
• norma niższa jest sprzeczna z normą wyższą (jedna nakazuje to co druga zakazuje),
• norma niższa jest przeciwna normie wyższej (nakazują w tych samych okolicznościach realizację niedających się pogodzić obowiązków),
• normy są niezgodne prakseologicznie (jedna niweczy choćby częściowo realizację drugiej),

Sygnałem konfliktu jest to, że pozostawienie normy niższej o danej treści wymagałoby modyfikacji zakresu zastosowania lub normowania normy wyższej, co jest niedopuszczalne. Należy odrzucić znaczenie, które może prowadzić do konfliktu.

Należy również sprawdzić, czy treść normy przy którymś z możliwych znaczeń interpretowanego terminu nie znalazłaby się w konflikcie z którąś z norm – zasad (dyrektywy systemowe poziome)³;

• wykładnia funkcjonalna – jej celem jest odwołanie do dyrektyw celowościowych, aby:
• ustalić cel przepisu lub całego aktu (odwołując się np. do preambuły, albo pomocniczo do poprzednich regulacji z danej dziedziny);
• ustalić związek pomiędzy każdym z alternatywnych rozwiązań a realizacją ustalonego celu;
• wskazać jako preferowane to znaczenie, które najlepiej, najskuteczniej pozwala osiągnąć założony cel;

a także dyrektyw aksjologicznych, by ustalić katalog wartości, które winny być zachowane w związku z treścią normy (odwołując się do Konstytucji, umów międzynarodowych, preambuły, powszechnie akceptowanych norm moralnych, obyczajowych i innych) oraz ustalić, które z alternatywnych rozwiązań w sposób najbardziej adekwatny zapewnia realizację akceptowanych wartości.

Dokonując wykładni funkcjonalnej należy przyjąć znaczenie, które realizuje najpełniej dyrektywy celowościowe i aksjologiczne; w sposób priorytetowy należy chronić wartości przyjęte przez Konstytucję oraz prawo europejskie.

W doktrynie przyjmuje się raczej jednoznacznie, iż:

• jeżeli przepis jest jednoznaczny, należy przeprowadzić mimo to jego wykładnię funkcjonalną:
• jeśli otrzymamy rezultat zgodny z wykładnią językową – wzmocni to wynik wykładni językowej,
• jeśli wynik wykładni funkcjonalnej będzie niezgodny z wykładnią językową, należy sprawdzić, czy znaczenie językowe burzy system wartości racjonalnego prawodawcy – gdy wskutek przyjęcia znaczenia językowego należałoby odrzucić którąś z wartości zasadniczych przypisywanych prawodawcy;
• jeżeli wynik wykładni językowej burzy niewzruszalne wartości, wynik ten należy zmienić językowo tak, by zapewniona została spójność aksjologiczna (wykładnia rozszerzająca, albo zwężająca);
  • nie wolno stosować wykładni funkcjonalnej dla przełamania:
  • treści jednoznacznie językowo sformułowanej definicji legalnej,
  • jednoznacznego językowo przepisu udzielającego jakimś podmiotom określone kompetencje,
  • jednoznacznego językowo przepisu przyznającego określone prawa obywatelom (ochrona praw nabytych),
  • jednoznacznego językowo przepisu zachowującego w mocy określone przepisy uchylonego aktu (nie można rozszerzyć zakresu przepisów zachowanych przez zawężenie uchylenia),
  • jednoznacznego językowo przepisu ustanawiającego wyjątek – exceptiones non sunt extendendae⁴.

c)     Wykładnia językowa, celowościowa i funkcjonalna „obiektu”

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego, „obiektem” jest:

• przedmiot, który można zobaczyć lub dotknąć,
• rzecz abstrakcyjna, np. cecha lub pojęcie,
• coś, czego dotyczą czyjeś działania, zainteresowania lub uczucia,
• budynek lub zespół budynków, też urządzenie terenowe⁵.

W myśl Słownika Języka Polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego, obiektem jest natomiast:

• przedmiot, rzecz,
• budynek (zespół budynków) użyteczności publicznej, przemysłowych, itp.; urządzenia terenowe,
• w języku przestarzałym dopełnienie i przedmiot nauczany⁶.

Znaczeniem ewidentnie pasującym do przedmiotowego przepisu jest znaczenie „budynek, zespół budynków, urządzenie terenowe”. Pozostałe znaczenia odnoszą się do innych sytuacji i kontekstów wykorzystania słowa „obiekt” (obiekt literacki, historyczny, obiekt badań)⁷. Warto zwrócić uwagę również na kontekst normatywny, w którym słowo „obiekt” występuje we wskazanych już przepisach prawa ochrony środowiska i prawa budowlanego. Każda z tych ustaw odróżnia obiekt od obszaru, działki czy nieruchomości. W sytuacji, gdy ustawodawca zamierza posługiwać się pojęciem nieruchomości jako części gruntu, wyraźnie pisze o działce budowlanej lub nieruchomości. Wykładnia językowa pozwala zatem przyjąć jednoznacznie, iż obiektem jest zatem element wybudowany, połączony lub posadowiony na gruncie. Już na tej podstawie można by zakończyć opinię, jako że wykładnia celowościowa nie może przełamać językowo jasnego przepisu ustanawiającego wyjątek.

Nawet jednak sięgnięcie do dyrektyw wykładni celowościowej i funkcjonalnej nie sprzeciwia się zajętemu stanowisku. Jak już wyżej wskazano, takie rozumienie obiektu nie jest sprzeczne z ustawą o udostępnianiu informacji o środowisku oraz Prawem ochrony środowiska, a raczej uwzględnia kontekst, w którym w przepisach tych aktów funkcjonuje słowo „obiekt”. Nie sprzeciwia się również, jak wyżej już wskazano, postanowieniom dyrektywy 2011/92/UE, która nie wymaga we wspomnianej sytuacji łączenia parametrów inwestycji. Brak jest zatem sytuacji konfliktowej pomiędzy normami różnego rzędu, a wręcz przeciwnie – jest zgodność.

Odnosząc się do wykładni funkcjonalnej, należy zbadać cel wskazanego przepisu. Ratio legis łącznego kwalifikowania przedsięwzięć określa art. 3 ust. 1 pkt 13 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku, w myśl którego przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są one realizowane przez różne podmioty. Geneza tego przepisu sięga jeszcze ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska (w brzmieniu sprzed 15 listopada 2008 roku, kiedy to weszła w życie ustawa o udostępnianiu informacji o środowisku). Zgodnie z art. 46 ust. 2a powołanej ustawy, przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są one realizowane przez różne podmioty, a zatem jego brzmienie było tożsame z brzmieniem art. 3 ust. 1 pkt 13 obecnie obowiązującej ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zgodnie z uzasadnieniem do projektu ustawy (uchwalonej w dniu 3 października 2003 roku) o zmianie ustawy – prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw, przepis art. 46 ust. 2a Prawa ochrony środowiska, wprowadzono „w celu uniknięcia sytuacji, w której pewne przedsięwzięcia tworzące jedną technologiczną całość są sztucznie rozbijane na mniejsze, odrębne przedsięwzięcia, aby uniknąć sporządzania raportu (o oddziaływaniu na środowisko)”. Należy dodać, że wyrażona w tym przepisie zasada ma zabezpieczać przed podziałem przedsięwzięcia, który mógłby doprowadzić do nieobjęcia oceną oddziaływania na środowisko jakiejś jego części składowej, co z kolei skutkowałoby niewłaściwą i niepełną oceną oddziaływania na środowisko. W omawianym przypadku, takie zagrożenie nie ma miejsca. Są to bowiem całkowicie różne przedsięwzięcia, które są budowane na różnych działkach geodezyjnych. Mogą być budowane w różnym czasie, w różnych technologiach, przez różnych wykonawców. Podobne jest jedynie to, iż pozostają w pewnym sąsiedztwie w stosunku do siebie.

Niewątpliwie natomiast o technologicznym powiązaniu przedsięwzięć nie może decydować sam fakt fizycznej bliskości różnych działek. Gdyby tak bowiem było, każde przedsięwzięcie budowlane w otulinie parku należałoby kwalifikować zgodnie z § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 9 listopada 2010 roku i to nawet w sytuacji, gdy należą do różnych właścicieli.

Takie podejście jest też prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych. Tytułem przykładu warto powołać się na stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zawarte w wyroku z dnia 20 listopada 2007 roku⁸. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał m.in., że przepis art. 46 ust. 2a Prawa ochrony środowiska „wskazuje jedynie, iż jednym przedsięwzięciem mogą być działania inwestycyjne realizowane przez wiele podmiotów, nie ogranicza zaś możliwości orzekania odnośnie kwestii związanych z realizacją odrębnego przedsięwzięcia stanowiącego docelowo element większego zamierzenia”.

Również zatem w świetle wykładni funkcjonalnej oczywistym jest, iż „obiekt”, o którym mowa w § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 9 listopada 2010 roku nie jest tożsamy z działką gruntu czy nieruchomością, lecz jest to raczej budynek, zespół budynków lub urządzenie techniczne. Uwzględnić należy przy tym, że rozporządzenie nie posługuje się pojęciem „przedsięwzięcia”, znanym i zdefiniowanym w ustawie jak i dyrektywie. Prawodawca stanowiąc rozporządzenie świadomie zatem zrezygnował z szerokiego sformułowania (jakim byłoby właśnie przedsięwzięcie) na rzecz znacząco węższego (czyli obiektu).

5. Podsumowanie

W konsekwencji należy przyjąć, iż nieruchomość gruntowa, działka geodezyjna niezabudowana, nie stanowi zakładu ani obiektu. Złożenie zatem kilku wniosków o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla takich działek nie stanowi przedsięwzięcia tego samego rodzaju, znajdującego się na terenie jednego zakładu lub obiektu. W opiniowanej sytuacji nie ma zatem zastosowania § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 9 listopada 2010 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

V. Wnioski opinii:

1. Zgodnie z § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 9 listopada 2010 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się również przedsięwzięcia nieosiągające progów określonych w ust. 1, jeżeli po zsumowaniu parametrów charakteryzujących przedsięwzięcie z parametrami realizowanego lub zrealizowanego przedsięwzięcia tego samego rodzaju, znajdującego się na terenie jednego zakładu lub obiektu, osiągną progi określone w ust. 1.

2. Inwestycje polegające na zabudowie kilku niezabudowanych działek geodezyjnych, nawet gdy mają być prowadzone przez jednego właściciela, i nawet gdy te działki geodezyjne wchodzą w skład jednej księgi wieczystej, nie są przedsięwzięciem realizowanym na terenie jednego zakładu lub obiektu w rozumieniu § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 9 listopada 2010 roku.

3. Złożenie przez jednego właściciela kilku wniosków o wydanie warunków zabudowy dotyczących inwestycji opisanych powyżej nie stanowi rozpoczęcia realizacji przedsięwzięcia realizowanego na terenie jednego zakładu lub obiektu w rozumieniu § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 9 listopada 2010 roku, a zatem nie uzasadnia sumowania parametrów zgodnie z tym przepisem.

4. W opiniowanej sytuacji nie ma zatem zastosowania § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 9 listopada 2010 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.