Wzory Pism:

Zamawianie usług przez pracownika

Sprawa dotyczy sytuacji, w której pracownik samowolnie, bez pełnomocnictwa, zamówił usługi u dostawcy.

Poznań, dnia … kwietnia 2007 roku


APELACJA


w sprawie:


 

c/a

 

Y


wartość przedmiotu zaskarżenia
… złotych
(dowód uiszczenia opłaty sądowej od apelacji stanowi załącznik do pisma)


Wydział
Sądu Okręgowego


za pośrednictwem:

Wydziału Gospodarczego
Sądu Rejonowego


W imieniu pozwanej, z powołaniem się na załączone pełnomocnictwo do reprezentowania w tej sprawie, wnoszę:

apelację

od wyroku Sądu Rejonowego.

Wyrok ten zaskarżam w całości i wnoszę o:

I. uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa,

II. zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, według norm przepisanych.


Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam:

I. naruszenie prawa materialnego – art. 38 kc w zw. z art. 97 kc w zw. z art. 106 kc poprzez niewłaściwe ich zastosowanie i w konsekwencji błąd w dokonanych ustaleniach faktycznych i przyjęcie, iż pracownik nadzorujący przebieg prac budowlanych upoważniony jest do reprezentowania pozwanej spółki, w tym do udzielania dalszych pełnomocnictw,

II. naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez przyjęcie, iż zawieranie umów transportowych stanowi czynność rodzajowo związaną z prowadzeniem robót na budowie.

Uzasadnienie


W dniu ................. roku powódka wniosła pozew o zapłatę, żądając zasądzenia kwoty .......... złotych wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu. W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, wskazując, iż nie składała zamówienia na usługę transportową, za wykonanie której zapłaty domaga się powódka. W wyroku z dnia ................... roku Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki żądaną kwotę wraz z odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż „strony łączyła umowa o świadczenie usług. Pozwany nie wywiązał się ze swoich zobowiązań, ponieważ nie zapłacił powodowi wynagrodzenia
Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego uznać należy za błędne.

I.

W treści uzasadnienia Sąd rozstrzyga, iż pracownicy pozwanej byli uprawnieni do działania w imieniu pozwanej. Wynika to z sformułowań „pozwany za pomocą swoich pracowników udzielał a upoważnienia, przy pozostawieniu swobody decyzyjnej co do zawierania konkretnych umów i akceptacji faktur wystawianych za wykonanie tych umów.1 W innym miejscu Sąd pisze, iż „a udzielił dalszego pełnomocnictwa a umocowany przez niego b miał dużą autonomię w decydowaniu o tym jakie usługi transportowe zleca2
Takie stwierdzenie Sądu wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów i pozostaje w sprzeczności z obowiązującymi przepisami prawa.

A.

Powódka nie wykazała kto udzielił pełnomocnictwa pracownikom spółki zlecającym wykonywanie usług przez pozwaną, w jakiej formie to uczynił i jakiej treści było pełnomocnictwo. Sąd I instancji w sposób dowolny przyjął fakt udzielenia pełnomocnictwa a i b przekraczając w ten sposób ramy swobodnej oceny dowodów.

B.

Stosownie do treści art. 38 kc osoba prawna działa przez swoje organy. Sposób reprezentacji powódki wynika z odpisu z KRS spółki, osoby upoważnione do działania w imieniu pozwanej wskazane zostały w dokumentach rejestrowych pozwanej.
Pozwana nie udzielała pełnomocnictwa do działania w swoim imieniu pracownikom spółki – ani a ani też b ani też innemu pracownikowi. Okoliczności te w postępowaniu sądowym nie zostały wykazane, a Sąd przyjmując je za udowodnione przekroczył ramy swobodnej oceny dowodów.
Powódka, pomimo spoczywającego na niej ciężaru dowodu nie przedłożyła dokumentu ani innego dowodu, z którego wynikałoby udzielenie pełnomocnictwa do działania w imieniu pozwanej pracownikom spółki – czy też innego pracownika. Nie wykazała, aby pracownicy, którzy zlecali wykonanie usług transportowych pozostawali upoważnieni do udzielania dalszych pełnomocnictw.
Sąd I instancji przyjął natomiast, pomimo niewykazania powyższych okoliczności przez powódkę, iż pełnomocnictwo do reprezentowania spółki zostało udzielone. Jednocześnie Sąd nie sprecyzował bliżej kręgu osób, które takiego umocowania udzieliły, posługując się stwierdzeniami „przełożeni b ”, „pracownicy pozwanej”.

C.

Nawet gdyby przyjąć, iż pełnomocnictwo zostało rzeczywiście udzielone przez pozwaną (co nie wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego) to wskazać należy, iż powódka nie wykazała, jaka była treść udzielonego pełnomocnictwa, w szczególności nie udowodniła, iż udzielone przez pozwaną pełnomocnictwo upoważniało do udzielania dalszych pełnomocnictw. Wobec nieustalenia treści rzekomo udzielonego pełnomocnictwa wskazać należy, iż stosownie do treści art. 106 kc, rzekomo udzielone pełnomocnictwo nie uprawniało do wyznaczania dalszych pełnomocników.
Pozwana potwierdza, iż kilkakrotnie dokonała zapłaty za wykonanie usług transportowych przez powódkę w związku z pracami prowadzonymi na budowie. Fakt, iż pozwana płaciła wcześniej za usługi zamówione przez b nie świadczy o tym, iż „pomiędzy pozwanym a pracownikiem był stosunek pełnomocnictwa do zawierania umów w imieniu pozwanego, w zakresie zlecania wykonania usług transportowych niezbędnych do prowadzenia budowy3.
Pozwana poprzez wcześniejsze dokonywanie zapłaty za faktury wystawiane tytułem wykonanych usług jedynie potwierdzała w trybie art. 103 § 1 kc ważność umowy zawartej przez osobę niebędącą pełnomocnikiem. Dokonanie zapłaty i potwierdzenie dokonania czynności przez nieumocowanego pełnomocnika nie uzasadnia jednak wniosku, iż zlecający usługę pozostawał upoważniony do działania w imieniu pozwanej.

III.

Sąd przekroczył zasadę swobodnej oceny dowodów, przyjmując, iż autonomia w wykonywaniu obowiązków służbowych pracownika jest równoznaczna z udzieleniem pełnomocnictwa pracownikowi do zawierania umów z kontrahentami pracodawcy.

A.

Zgodnie z treścią art. 233 kpc Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.
Jak wskazuje się na to w doktrynie granice swobodnej oceny dowodów wyznaczają trzy czynniki:
- logiczny,
- ustawowy oraz
- ideologiczny.
Czynnik logiczny oznacza, że sąd ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Rozumowanie sędziego z reguły ma charakter rozumowania dedukcyjnego (rzadziej redukcyjnego), powinien on zatem kierować się określonymi schematami, przewidzianymi w logice formalnej dla tego typu rozumowania.
Czynnik logiczny oznacza, że swobodna ocena dowodów ujęta powinna być w ramy proceduralne, tzn. musi odpowiadać pewnym warunkom określonym przez prawo procesowe. „Oznacza to po pierwsze, że sąd może oprzeć swe przekonanie jedynie na dowodach prawidłowo przeprowadzonych, z zachowaniem wymagań dotyczących źródeł dowodzenia oraz zasady bezpośredniości. Po drugie, ocena dowodów musi być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Sąd musi ocenić wszystkie przeprowadzone dowody oraz uwzględnić wszelkie towarzyszące im okoliczności (np. zachowanie świadka, autentyczność dokumentu, źródło informacji), które mogą mieć znaczenie dla oceny mocy i wiarygodności tych dowodów. Po trzecie, sąd zobowiązany jest przeprowadzić selekcję dowodów, tj. dokonać wyboru tych, na których się oparł i ewentualnie odrzucić inne, którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Wiąże się to z obowiązkiem należytego uzasadnienia orzeczenia”.4
Czynnik ideologiczny dotyczy natomiast poziomu świadomości prawnej sędziego oraz obowiązujące w danym momencie poglądy na sądowe stosowanie prawa. Musi bowiem istnieć zgodność między wewnętrznym przekonaniem sędziego, ukształtowanym na podstawie logicznej i wszechstronnej analizy dowodów, a jego świadomością prawną.5
Jak wskazuje orzecznictwo przepis art. 233 § 1 kpc przy uwzględnieniu treści art. 328 § 2 kpc nakłada na sąd orzekający obowiązek:
- po pierwsze, wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału,
- po drugie, uwzględnienia wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu,
- po trzecie, skonkretyzowania okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności,
- po czwarte, wskazania jednoznacznego kryterium oraz argumentacji pozwalającej – wyższej instancji i skarżącemu – na weryfikację dokonanej oceny w przedmiocie uznania dowodu za wiarygodny bądź też jego zdyskwalifikowanie,
- po piąte, przytoczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia dowodów, na których sąd się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności6.
W niniejszej sprawie Sąd naruszył powyższe zasady przy dokonywaniu swobodnej oceny dowodu, poczynił błędy w ustaleniach faktycznych a wyrok oparty na rozumowaniu Sądu nie może się ostać.

B.

Pozwana nie udzielała pełnomocnictwa do działania w jej imieniu ani a i ani b.
W przedmiotowej sytuacji nie znajduje też zastosowania art. 97 kc wprowadzający ustawowe domniemanie umocowania do działania w imieniu przedsiębiorstwa.
Uznanie, na podstawie wspomnianego wyżej artykułu, iż pełnomocnik osoby prawnej jest upoważniony do składania oświadczeń woli w imieniu tego zakładu, w sprawach objętych jego zakresem czynności możliwe jest dopiero w sytuacji, gdy osoba prawna powierza swojemu pracownikowi stanowisko, z którym wiąże się prowadzenie rokowań i składanie ofert, których wymiana może doprowadzić do zawarcia umowy.7 Nie jest to jednak jedyny warunek, w którym możliwe jest udzielenie takiego dorozumianego pełnomocnictwa.
Osoba ta dokonuje czynności prawnych, które są zazwyczaj dokonywane w lokalu przedsiębiorstwa z osobami korzystającymi z usług przedsiębiorstwa.8 Co więcej, lokal taki musi być zorganizowany przede wszystkim w celu obsługiwania publiczności.9 Dopiero po spełnieniu wszystkich powyższych warunków można przyjąć, iż osoba ta upoważniona jest do dokonywania czynności zazwyczaj dokonywanych z osobami korzystającymi z usług przedsiębiorstwa.
W przedmiotowej sprawie ani a ani b nie byli uprawnieni do prowadzenia negocjacji z klientami ani też do zawierania z nimi umów, nie zajmowali stanowiska które upoważniało do zlecania usług transportowych, w imieniu i na rzecz pozwanej. Pracownicy Ci nie działali w lokalu przedsiębiorstwa, a zlecane czynności – wykonywanie usług transportowych nie należały do czynności zazwyczaj dokonywanych z powódką. Skoro domniemanie działania w imieniu osoby prawnej w niniejszej sytuacji nie może zostać zastosowane to wszelkie oświadczenia złożone drugiej stronie – w tym zlecenie dokonania usługi transportowej nie wiąże pozwanej i nie może stać się podstawą i źródłem jej zobowiązania.

C.

Niezrozumiały pozostaje wywód Sądu, iż „usługi transportowe b zlecał jako przedstawiciel pozwanego.”10
Pan b pełnił na terenie budowy jedynie czynności nadzorujące, kontrolował prawidłowość i zgodność wykonywanych robót z zasadami sztuki budowlanej i odpowiednimi przepisami budowlanymi.
Sąd nie przeprowadził postępowania dowodowego i nie zbadał wszechstronnie zakresu uprawnień pracowniczych Pana b ani też a.
Powódka nie wykazała, iż pracownik pozwanej upoważniony był do zlecenia usługi transportowej. Pozwana podkreśla, iż powódka jest przedsiębiorcą, profesjonalnie świadczącą usługi transportowe. W tym zakresie, stosownie do reguł rozkładu ciężaru dowodowego winna wykazać w procesie, iż zawierała umowę z osobą uprawnioną do działania w imieniu pozwanej.
Wobec niewykazania powyższych okoliczności przez powódkę roszczenie pozostaje nieuzasadnione.
Mając na uwadze powyższe wnoszę jak na wstępie.

V.

Wysokość opłaty od apelacji ustalona została w oparciu o treść art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Sprawa niniejsza jest sprawą o prawa majątkowe, których wartość przedmiotu zaskarżenia wynosi 9.296,40 złotych. Wysokość wpisu wynosi więc 5 % wartości przedmiotu zaskarżenia tj. 464,82 złotych. Po zaokrągleniu do pełnej złotówki opłata wynosić powinna 465 złotych.

Z powyższych względów wnoszę jak na wstępie.


/adwokat Tomasz Grzybkowski, adwokat Tomasz Guzek/



Załączniki:
1. odpis apelacji,
2. pełnomocnictwo,
3. dowód uiszczenia opłaty od apelacji w wysokości x złotych

 

Przypisy:
1 strona 4 uzasadnienia wyroku z dnia 5 grudnia 2006 roku
2 strona 3 uzasadnienia wyroku z dnia 5 grudnia 2006 roku
3 strona 4 uzasadnienia wyroku z dnia 5 grudnia 2006 roku
4 tak T. Ereciński w T.Ereciński, J.Gudowski, M.Jędrzejewska Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego. Część pierwsza. Postępowanie rozpoznawcze. Warszawa 2004 Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis (wydanie V zmienione) – komentarz do art. 233 kpc.
5 tak T. Ereciński ibidem
6 Wyrok SN z dnia 29 września 2000 roku, V CKN 94/00, LEX nr 52589
7 wyrok SN z dnia 5 grudnia 2003 roku, sygn. akt: IV CK 286/02, LEX nr 164015
8 Bielski, Glosa do wyroku SN z dnia 12 grudnia 1997 r., III CKN 160/97.Rejent  2001/6/155 - t.1
9 Bielski, Glosa do wyroku SN z dnia 12 grudnia 1997 r., III CKN 160/97., Rejent  2001/6/155 - t.3
10 strona 5 uzasadnienia wyroku z dnia 5 grudnia 2006 roku

 

 

Materiał archiwalny oparty o przepisy prawa obowiązujące w dniu jego sporządzenia. Adwokacka Spółka Partnerska Grzybkowski Guzek Jackowski nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystywane treści.