Wzory Pism:

Separacja a kwestie podatkowe

Do której grupy podatkowej należą małżonkowie będący w separacji?

Poznań, dnia … czerwca 2006 roku


SKARGA

wraz z wnioskiem
o wstrzymanie wykonania decyzji


w sprawie
..................................
..................................
..................................

- skarżącej -

zast. przez adwokatów:
Tomasza Grzybkowskiego i Tomasza Guzka
Adwokacka Spółka Partnerska Grzybkowski&Guzek
61-762 Poznań, ul. Dominikańska 3 

sygn. akt …

wartość przedmiotu sporu:
17.786,00 złotych


Wojewódzki Sąd Administracyjny
ul. Ratajczaka 10/12
61-815 Poznań  

za pośrednictwem

Dyrektora Izby Skarbowej
Plac Cyryla Ratajskiego 5
60-967 Poznań


W imieniu skarżącej, z powołaniem się na załączone pełnomocnictwo, wnoszę

skargę

na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 20 czerwca 2006 roku, sygn. akt …, utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Kaliszu o odpowiedzialności podatkowej notariusza jako płatnika.

Przedmiotową decyzję zaskarżam w całości i wnoszę o:

I. uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu do ponownego rozpatrzenia,

II. wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji,

III. zasądzenie od Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania w tym zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji zarzucam:

I. naruszenie prawa materialnego – art. 14 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 28 lipca 1983 roku o podatku od spadków i darowizn, w związku z art. 614 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w związku z art. 2, 7, 84 i 217 Konstytucji RP oraz art. 29 § 2 pkt 4, art. 110 § 3 i art. 111 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa poprzez błędną ich wykładnię i wadliwe przyjęcie, iż małżonkowie pozostający w separacji nie są małżonkami w rozumieniu art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy i nie są zaliczeni do I grupy podatkowej, lecz są innymi nabywcami w rozumieniu pkt 3 tego przepisu i są zaliczeni do III grupy podatkowej,

II. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy – art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 30 § 4 w związku z art. 51 § 1 i 3 ustawy – Ordynacja podatkowa, w związku z art. 15 ust. 1 i 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, poprzez wadliwe utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji organu I instancji, który błędnie przyjął, iż skarżąca jako płatnik nie uiściła całości podatku od umowy darowizny z dnia 20 grudnia 2005 roku, a w odniesieniu do tej transakcji nie miała zastosowania ulga opisana w art. 16 ust. 1 ustawy, a w konsekwencji błędnie ustalił, iż wystąpiła zaległość podatkowa skarżącej.


Uzasadnienie 

I.

Zaskarżona decyzja rażąco narusza przepisy prawa materialnego. Organ odwoławczy, podobnie jak organ I instancji dokonał błędnej wykładni art. 14 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 28 lipca 1983 roku o podatku od spadków i darowizn, w związku z art. 614 § 1 kro. W konsekwencji wadliwie zastosował oba te przepisy i dopuścił się dalszych naruszeń przepisów postępowania.
Zaskarżona decyzja wydana została z rażącym naruszeniem wskazanych na wstępie niniejszego odwołania przepisów prawa oraz z pogwałceniem podstawowych reguł wykładni przepisów prawa podatkowego i powinna zostać uchylona w całości.

II.

Organy orzekające w tej sprawie uznały, iż małżonkowie pozostający w separacji nie są małżonkami w rozumieniu art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy i nie są zaliczeni do I grupy podatkowej, lecz są innymi nabywcami w rozumieniu pkt 3 tego przepisu i są zaliczeni do III grupy podatkowej. Stanowisko to organy uzasadniały treścią art. 614 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, który stanowi, iż orzeczenie separacji ma skutki takie jak rozwiązanie małżeństwa przez rozwód, chyba że ustawa stanowi inaczej.
Pogląd ten i stojąca za nim wykładnia przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn całkowicie ignoruje językowe brzmienie i sens zawartych w tym akcie prawnym definicji, ma charakter rozszerzający, prawotwórczy i nie może się ostać.

A/

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku od darowizn i spadków, wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca. W myśl ust. 2 i 3 tego przepisu zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe. Do poszczególnych grup podatkowych zalicza się:
1. do grupy I - małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów;
2. do grupy II - zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych;
3. do grupy III - innych nabywców.
Polski system prawny nie definiuje, kto jest „małżonkiem”. Zgodnie z ustalonymi regułami wykładni przepisów należy zatem sięgnąć do definicji przyjętej w słownikach języka powszechnego. Zarówno Uniwersalny słownik języka polskiego1 jak i Mały słownik języka polskiego pod redakcją E. Sobol2 podają następujące znaczenie pojęcia „małżonek”: „mąż lub żona, jedno z małżonków”. Z kolei termin „małżonkowie” definiowany jest jako „para małżeńska, mąż i żona”. Uznać zatem należy, iż każdy ze słowników uznaje, iż małżonkiem jest osoba pozostająca w związku małżeńskim.
Ramy pozostawania w związku małżeńskim określa kodeks rodzinny i opiekuńczy. Ustawa ta stanowi, że małżeństwo powstaje z dniem jego zawarcia przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego albo w obecności duchownego (art. 1 § 1 i 2 kro). Kodeks zawiera również zamknięty katalog przesłanek ustania związku małżeńskiego:
- unieważnienie małżeństwa (art. 11-22 kro),
- śmierć małżonka i uznanie małżonka za zmarłego (art. 55 kro),
- rozwiązanie małżeństwa przez rozwód (art. 56 kro)3.
Małżeństwo nie ustaje natomiast poprzez orzeczenie separacji i trwa nadal między małżonkami. Okoliczność tę potwierdza art. 614 § 2 kro, który wskazuje, iż małżonek pozostający w separacji nie może zawrzeć małżeństwa. Również inne przepisy odnoszące się do osób pozostających w separacji posługują się w odniesieniu do nich terminem „małżonek, małżonkowie”, czego nie czynią w odniesieniu do osób rozwiedzionych.
Odnosząc powyższe uwagi do treści art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 roku o podatku od spadków i darowizn, przyjąć należy, że przepis ten zalicza do I grupy podatkowej małżonków – tj. osoby pozostające w związku małżeńskim, osoby, które zawarły małżeństwo i co do których małżeństwo to nie ustało w sposób wskazany w kro. Przepis ten zalicza zatem do I grupy podatkowej również małżonków pozostających w separacji.

B/

Zaprezentowana wyżej wykładnia językowa art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 roku o podatku od spadków i darowizn nie pozwala na zawężanie pojęcia „małżonek” wyłącznie do małżonków niepozostających w separacji.
Uzasadniając takie zawężenie, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu odwołał się do wnioskowania per analogiam opierającego się na przyjęciu, iż fakty podobne powinny pociągać za sobą te same, względnie podobne konsekwencje. Pogląd ten nie może zostać zaakceptowany, w szczególności w odniesieniu do ustawy nakładającej obciążenia podatkowe.

1/

Wykładnia przepisów ustawy o podatku od spadku i darowizn dokonana przez organ II instancji w zaskarżonej decyzji wykracza, jak wykazano wyżej, poza językowe brzmienie tych przepisów, zawężając w sposób niedopuszczalny znaczenie użytych przez ustawodawcę słów. Działanie takie jest sprzeczne nie tylko z interpretowanymi przepisami podatkowymi, ale narusza również podstawowe, konstytucyjne zasady działania organów państwa. Nadaje to wskazanym naruszeniom prawa charakter szczególnie rażący.
Zgodnie z art. 2 Konstytucji Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, co w świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego oznacza również powinność działania jej organów w procesie stanowienia i stosowania prawa w sposób budzący i utrwalający zaufanie obywateli. Obywatele nie powinni być zaskakiwani decyzjami organów państwowych. Niedopuszczalna jest niejednolitość w ich traktowaniu czy w orzecznictwie organów oraz podejmowanie przez nie decyzji, które nie znajdują podstaw w przepisach ustaw i wydanych na ich podstawie rozporządzeń. Tej ostatniej kwestii dotyczy również art. 7 Konstytucji stanowiący, iż organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Zasady te znajdują swoje potwierdzenie także w art. 120 i 121 § 1 Ordynacji podatkowej.
Działanie organu II instancji polegające na dowolnej, wypaczającej użyte przez ustawodawcę sformułowania wykładni przepisów stanowi naruszenie wspomnianych reguł.
Wykładnia contra legem oraz per analogiam, jakiej dokonał organ odwoławczy narusza również wyrażone w art. 84 i art. 217 Konstytucji RP zasady nakładania podatków i regulowania wysokości stawek podatkowych wyłącznie w drodze ustawy, a nie indywidualnych rozstrzygnięć organów administracji, w tym decyzji.
Zarówno doktryna, jak i bogate orzecznictwo sądów4 i Trybunału Konstytucyjnego potwierdza niedopuszczalność działań interpretacyjnych, jeżeli prowadzą one do wyjścia poza językowy sens użytych przez ustawodawcę sformułowań. W postanowieniu z dnia 24 stycznia 1999 roku Trybunał Konstytucyjny przypomniał, iż „żadna z form wykładni i rozumowania prawniczego [...] nie może zmieniać oczywistego zapisu przepisu prawnego”. W innym postanowieniu Trybunał stwierdził też, iż „celem wykładni nie jest tworzenie norm czy ich modyfikacja, lecz ustalenie treści norm wysłowionych w analizowanych przepisach5. W wyroku z dnia 23 kwietnia 1998 roku Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu zawarł następującą tezę: „Skład sądzący wskazuje, że zarówno w doktrynie [...] jak i w szeregu orzeczeń Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego wyjaśnia się, iż punktem wyjścia interpretacji przepisów prawa podatkowego jest zawsze tekst ustawy oraz rozumienie użytych przez ustawodawcę słów na tle danego języka etnicznego. Wykładnia językowa jest nie tylko punktem wyjścia interpretacji przepisów prawa, lecz zakreśla również jej granice w ramach możliwego sensu słów w danym języku etnicznym”.  
Również doktryna potwierdza, iż „z deklaratoryjnego charakteru wykładni prawa wynika, że sądom nie jest wolno pod pozorem wykładni ani tworzyć nowych norm prawnych ani też modyfikować znaczenie norm już istniejących6.  Granicą wykładni jest w każdym przypadku sens językowy użytych przez ustawodawcę słów7. Wykładnia językowa ma pierwszeństwo przed innymi rodzajami wykładni8. W ocenie B. Brzezińskiego9zakaz odstępstwa od wyników wykładni językowej w sytuacji, gdyby prowadziło to do rezultatów pogarszających sytuację podatnika uzasadnione jest [...] tym, że adresat norm prawnych wynikających z przepisów prawa styka się przede wszystkim z tekstem przepisu i ma prawo oczekiwać, że wiążą go normy wynikające z językowego znaczenia tego tekstu. [...] Postulat ścisłej wykładni prawa [czyli ani rozszerzającej ani zawężającej - przypis T.G.] jest [...] uzasadniony, gdyż sprzyja to bezpieczeństwu prawnemu”. L. Morawski10 podkreśla przy tym, iż szczególnie „w prawie podatkowym obowiązuje nakaz wykładni ścisłej, a w szczególności zakaz takiej wykładni rozszerzającej przepisów prawa podatkowego, która zwiększałaby zakres obciążeń podatkowych podatnika”. Wreszcie w ocenie M. Zielińskiego11 „do wykładni [...] zawężającej dojść może jedynie w przypadku uzasadnionego przełamania jednoznacznego rezultatu wykładni językowej”.
Organy administracji orzekające w tej sprawie dokonały interpretacji niezgodnej z zasadami wykładni. Niezasadnie odstąpiły od jednoznacznej wykładni językowej, uzupełniając de facto normę prawną o kolejny wyjątek. Działanie takie, szczególnie w prawie podatkowym, jest niedopuszczalne.

2/

Organy orzekające w sprawie przeprowadziły wykładnię opartą o rozumowanie per analogiam. Tymczasem zgodnie z jednoznacznym i utrwalonym w judykaturze poglądem, „w prawie podatkowym niedopuszczalne jest stosowanie analogii; obowiązki oraz ulgi podatkowe muszą wynikać wprost z przepisów ustawowych12. Wielokrotnie Sądy Administracyjne wskazywały, że:
- „nieuregulowanie przez ustawodawcę adekwatnego podatkowego stanu faktycznego, niezależnie od jego przyczyn, oznacza powstanie obszaru wolnego od opodatkowania i nie może być rozumiane jako luka prawna, podlegająca wypełnieniu w drodze analogii13,
- „przez analogię nie można tworzyć nowych podatkowo-prawnych stanów faktycznych podlegających opodatkowaniu, gdyż jest to zakres wolny od opodatkowania. Fakt, że ustawodawca nie objął ustawowym obowiązkiem opodatkowania danego stanu faktycznego, czyli tzw. "milczenie" ustawodawcy niezależnie od tego, czy było to zamierzone, czy też wynika z błędu legislacyjnego, stanowić będzie zawsze obszar wolny od opodatkowania, a nie lukę prawną podlegającą wypełnieniu w drodze analogii. Zakres stosowania analogii dotyczy również zakazu stosowania nowych stanów faktycznych w zakresie ulg czy zwolnień podatkowych, czy też obowiązków podatkowych. Oznacza to, iż ów zakaz działa jakby dwukierunkowo. Konkludując należałoby przyjąć, iż w prawie podatkowym należy szukać granic opodatkowania, poza które nie powinna wychodzić wykładnia prawa14,
W niniejszej sprawie ustawodawca, w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 roku o podatku od spadków i darowizn, postanowił przyznać małżonkom (wszelkim bez wyjątku) ulgę podatkową. Organy podatkowe orzekające w sprawie, stworzyły tymczasem w drodze analogii nowy podatkowo-prawny stan faktyczny, przyjmując, że ulga nie przysługuje małżonkom w separacji.
Takie działanie rażąco narusza wskazane w petitum skargi normy prawa podatkowego, co uzasadnia orzeczenie jak na wstępie.

C/

Organ odwoławczy, orzekając w sprawie, uzasadnił wykładnię zwężającą przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn brzmieniem art. 614 § 1 kro. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej to z mocy tego przepisu małżonków pozostających w separacji należy zakwalifikować do III grupy podatkowej w rozumieniu art. 14 ustawy podatkowej. Jest to stanowisko nietrafne.
Kodeks rodzinny i opiekuńczy jest aktem regulującym w szczególności kwestie takie jak powstanie i ustanie małżeństwa, stosunki między małżonkami w czasie trwania małżeństwa i stosunki między byłymi małżonkami po ustaniu małżeństwa. Jest aktem prawnym prawa prywatnego – całkowicie innej gałęzi prawa niż prawo podatkowe. Nie ma podstaw, aby sięgać do przepisów tego kodeksu, rozpatrując wpływ prawa podatkowego na stosunki między małżonkami w zakresie innym niż niezbędny dla rozpoznania, czy osoby pozostają w związku małżeńskim, czy też małżeństwo to ustało. Organy administracji nie powinny zatem sięgać do art. 614 § 1 kro i nie powinny go stosować w procesie wykładni prawa podatkowego.
Niezależnie od powyższego podkreślić należy, iż w myśl art. 614 § 1 kro, orzeczenie separacji ma skutki takie jak rozwiązanie małżeństwa przez rozwód, chyba że ustawa stanowi inaczej. Jest to przepis generalny (lex generalis), który ma zastosowanie jedynie, gdy przepis szczególny (lex specialis) nie stanowi inaczej. Art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 roku o podatku od spadków i darowizn stanowi, iż do I grupy podatkowej są zaliczani małżonkowie. Przepis ten nie ustanawia żadnego wyjątku od tej reguły. Przyjmując zatem nawet, iż art. 614 § 1 kro może znaleźć zastosowanie w tej sprawie, uznać należy, iż art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 roku o podatku od spadków i darowizn jest lex specialis uchylającym zastosowanie tego pierwszego przepisu i zaliczającym do I grupy podatkowej wszystkich małżonków bez wyjątku, również pozostających w rozdzielności majątkowej czy separacji.

D/

Dokonując wykładni art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 roku o podatku od spadków i darowizn należy mieć również na względzie inne przepisy podatkowe, a przede wszystkim przepisy aktu rangi ustrojowej – Ordynacji podatkowej. Ustawa ta w sposób wyraźny różnicuje sytuację małżonków pozostających w separacji oraz byłych małżonków – osoby rozwiedzione.
W szczególności art. 29 § 2 pkt 2 i 4 Ordynacji podatkowej w sposób wyraźny ustanawiają wyjątki dla odpowiedzialności małżonka w odniesieniu do zobowiązań podatkowych powstałych przed dniem zniesienia wspólności majątkowej prawomocnym orzeczeniem sądu (np. rozwodowym – pkt 2) i uprawomocnienia się orzeczenia sądu o separacji.
Z kolei art. 110 § 3 Ordynacji podatkowej nakazuje stosować odpowiednio do orzeczenia separacji zasady odpowiedzialności dotyczące rozwiedzionego małżonka za zaległości podatkowe powstałe w czasie trwania wspólności majątkowej.
W końcu art. 111 § 4 tej ustawy stanowi, iż zasady odpowiedzialności członka rodziny stale współdziałającego z podatnikiem prowadzącym działalność gospodarczą za jego zaległości podatkowe należy stosować również do małżonków, którzy zawarli umowę o ograniczeniu lub wyłączeniu wspólności majątkowej, których wspólność majątkowa została zniesiona przez sąd (np. przez rozwód) oraz małżonków pozostających w separacji.
Wszystkie te przepisy zostały ustanowione w taki sposób, iż gdy ustawodawca chce stosować do małżonków w separacji przepisy stosowane do byłych małżonków albo małżonków, co do których wyłączono wspólność ustawową, w sposób wyraźny to nakazuje. A contrario – gdy ustawodawca nic nie stanowi w tej materii, do małżonków pozostających w separacji stosuje się ogólne przepisy o małżeństwie i stosunkach między małżonkami.

E/

W świetle powyższych uwag należy uznać, iż zaskarżona decyzja w sposób rażący narusza zarówno art. 14 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 28 lipca 1983 roku o podatku od spadków i darowizn, w związku z art. 614 § 1 kro, jak również wymienione na wstępie przepisy Konstytucji i Ordynacji podatkowej, co w pełni uzasadnia żądanie jej uchylenia.

III.

Posługując się wadliwie zinterpretowanymi przepisami ustawy o podatku od spadków i darowizn, organy podatkowe, zarówno I, jak i II instancji, błędnie uznały, iż wystąpiła zaległość podatkowa skarżącej, jako płatnika podatku od spadków i darowizn. Organy wadliwie nałożyły na skarżącą obowiązek uiszczenia wskazanej w zaskarżonej decyzji kwoty podatku. Działając zgodnie z prawem i posługując się prawidłową wykładnią przepisów, organ odwoławczy winien uchylić zaskarżoną decyzję i umorzyć postępowanie. Nie czyniąc tego i utrzymując decyzję organu I instancji w mocy organ odwoławczy rażąco naruszył również wskazane w petitum skargi przepisy postępowania.
Uchybienie to również uzasadnia uchylenie decyzji i orzeczenie, jak na wstępie.


IV.

Skarżąca wnosi o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Jak wyżej wskazano, decyzja ta w sposób niezasadny zobowiązuje skarżącą do uiszczenia wysokiej kwoty pieniężnej. Skarżąca nie dysponuje taką kwotą i konieczność jej szybkiego uzyskania zmuszałaby skarżącą do zaciągnięcia niekorzystnych zobowiązań pieniężnych. W konsekwencji niewstrzymanie wykonania decyzji naraża skarżącą na znaczącą szkodę.




/adwokat Tomasz Grzybkowski, adwokat Tomasz Guzek/


Załączniki:
1. pełnomocnictwo,
2. dowód uiszczenia kwoty 534,00 złotych na rachunek bankowy WSA,
3. odpis skargi.

Przypisy:
1 red. S. Dubisz, Warszawa 2003.
2 Warszawa 2000.
3 System prawa rodzinnego, pod red. J. Piątkowskiego, PAN 1985, s. 537.
4 Por. np. wyrok NSA z dnia 23 lutego 1994 roku, sygn. akt III SA 1312/93, „Wspólnota” 1994, nr 31; wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 1999 roku, sygn. akt I SA/Łd 1137/97, LEX 37237.
5 Postanowienie z dnia 26 marca 1996 roku, sygn. akt W 12/95, OTK 1996/2/16.
6 L. Morawski, Wykładnia prawa w orzecznictwie sądów, Toruń 2002, s. 21.
7 Por. Z. Ziembiński Interpretacja jako proces dekodowania tekstu prawnego, Warszawa 1980, s. 65,  R. Mastalski , Prawo podatkowe, Warszawa 2001. s. 106.
8 J. Oniszczuk, Podatki i inne daniny w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, Warszawa 2001, s. 21 i nn.
9 B. Brzeziński, Szkice z wykładni prawa podatkowego, Gdańsk 2002, s. 24.
10 Dz. cyt. , s. 266.
11 Dz. cyt., s. 230-232.
12 Wyrok NSA w Katowicach z 10 marca 1994 roku, SA/Ka 1857/93, ONSA 1995/1/42 oraz wyrok NSA w Gdańsku z 18 października 1995 roku, SA/Gd 2062/94, POP 2000/4/106.
13 Wyrok NSA w Łodzi z 30 listopada 2001 roku, I SA/Łd 251/00, LEX nr 53603 oraz wyrok NSA w Lublinie, z 10 maja 2000 roku, I SA/Lu 1702/98, LEX nr 45367.
14 Wyrok NSA w Lublinie, z 10 maja 2000 roku, I SA/Lu 1702/98, LEX nr 45367 oraz wyrok NSA w Lublinie z 7 kwietnia 2000 roku, I SA/Lu 1372/98, LEX nr 43385.

 

 

Materiał archiwalny oparty o przepisy prawa obowiązujące w dniu jego sporządzenia. Adwokacka Spółka Partnerska Grzybkowski Guzek Jackowski nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystywane treści.