Fałszywy alarm w centrum handlowym

Poznań, dnia … marca 2007 roku

ZAŻALENIE

w sprawie pokrzywdzonej:

N. Sp. z o.o.


Sygn. akt (…)


Komendant Wojewódzki Policji
w Poznaniu

za pośrednictwem:

Komendanta Miejskiego Policji
Al. Marcinkowskiego 31
61-745 Poznań


W imieniu pokrzywdzonej, (…) Sp. z o.o., z powołaniem się na pełnomocnictwo w aktach sprawy, wnoszę:

zażalenie

na zarządzenie Komendanta Miejskiego Policji w Poznaniu z dnia 29 sierpnia 2006 roku odmawiające przyjęcia zażalenia.

Zarządzenie to zaskarżam w całości i wnoszę o:

- uchylenie zaskarżonego zarządzenia i przyjęcie zażalenia z dnia 1 sierpnia 2006 roku do rozpoznania.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam:

I. obrazę prawa materialnego – art. 190 § 1 kk i art. 66 § 1 kw poprzez niewłaściwe ich zastosowanie – uznanie, iż popełniony czyn zabroniony stanowi wykroczenie z art. 66 § 1 kw, a nie przestępstwo z art. 190 § 1  kk,

II. obrazę przepisów postępowania –  art. 1 kpk poprzez prowadzenie postępowania w sprawie w trybie przewidzianym przez kodeks postępowania w sprawach o wykroczenie oraz niestosowanie przepisów kodeksu postępowania karnego,

III. obrazę przepisów postępowania –  art. 49 oraz art. 306 § 1 kpk poprzez stwierdzenie, iż skarżąca nie ma w niniejszej sprawie statusu pokrzywdzonego oraz poprzez bezpodstawne uznanie, iż skarżącej nie służy w niniejszej sprawie zażalenie,

IV. obrazę przepisów postępowania –  art. 305 § 4 kpk poprzez nieprzedstawienie postanowienia o umorzeniu postępowania przygotowawczego Prokuratorowi do zatwierdzenia.

Uzasadnienie

Zarządzenie Komendanta Miejskiego Policji w Poznaniu jest niezasadne i powinno zostać uchylone.

 
I.

Organy prowadzące postępowanie w sprawie błędnie zastosowały przepisy prawa materialnego – art. 66 § 1 kw i art. 190 § 1 kk.

Organy uznały, iż działanie sprawcy przestępstwa – wykonanie telefonu do spółki N. – właściciela obiektu R. w Poznaniu z informacją o podłożeniu bomby w tym budynku wypełnia znamiona wykroczenia określonego w art. 66 § 1 kw. Taka kwalifikacja jest błędna.

W przedmiotowej sprawie sprawca groził podłożeniem bomby pod centrum handlowe, a więc popełnieniem przestępstwa z art. 163 § 1 kk.

Działanie sprawcy wypełnia znamiona określone w art. 190 § 1 kk i stanowi groźbę karalną, o której mowa w tym przepisie.

Groźba karalna jest oddziaływaniem na psychikę drugiej osoby przez przedstawienie zagrożonemu zła, które go spotka ze strony grożącego albo innej osoby, na której zachowanie grożący ma wpływ. Treścią groźby musi być zapowiedź popełnienia przestępstwa, a więc czynu bezprawnego¹.

Do dokonania przestępstwa z art. 190 § 1 kk konieczne jest wystąpienie skutku w postaci wzbudzenia w zagrożonym uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona².

Również doktryna podkreśla, iż tego typu groźby stanowią przestępstwo z art. 190 § 1 kk i nie mogą być kwalifikowane z art. 66 § 1 kw³.

Wobec powyższego czyn będący przedmiotem niniejszego postępowania należy zakwalifikować jako przestępstwo, a nie jako wykroczenie.

II.

Art. 1 kodeksu postępowania karnego statuuje normę podstawową dla całości postępowania karnego. Nakazuje ona prowadzenie postępowania w sposób wytyczony jedynie według przepisów kodeksu postępowania karnego. Błędna kwalifikacja czynu stanowiącego przedmiot postępowania w  niniejszej sprawie jako wykroczenia z art. 66 § 1 kw skutkowała prowadzeniem przez organ postępowania w trybie przewidzianym przez przepisy kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. W niniejszej sprawie czyn należy zakwalifikować jako przestępstwo z art. 190 § 1 kk. Postępowanie zatem winno toczyć się w trybie określonym przez kodeks postępowania karnego. Stosując tryb postępowania właściwy dla wykroczeń, organ naruszył w konsekwencji wspomniany wyżej art. 1 kpk nakazujący w  sprawach o przestępstwa stosowanie przepisów. Naruszenie to winno skutkować uchyleniem zaskarżonego zarządzenia i przekazaniem zażalenia z dnia 1 sierpnia 2006 roku do ponownego rozpoznania w trybie określonym w  przepisach kodeksu postępowania karnego.

III.

Prowadzenie postępowania w trybie określonym przez kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia i tym samy niestosowanie przepisów kodeksu postępowania karnego zaskutkowało nieprzyznaniem skarżącej statusu pokrzywdzonego. Stanowi to kolejne istotne naruszenie przepisów postępowania karnego. Art. 49 kpk zawiera ustawową definicję pokrzywdzonego, określając, że jest nim osoba fizyczna lub prawna oraz instytucja państwowa, samorządowa lub społeczna, choćby nie miała osobowości prawnej, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone. W przedmiotowej sprawie sprawca groził podłożeniem bomby pod centrum handlowe, którego właścicielem oraz administratorem jest skarżąca. Groźba ta wywołała uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona – centrum zostało ewakuowane. Bezsprzeczne jest zatem, iż dobro prawne skarżącej w postaci wolności od obawy, strachu zostało naruszone. Tym samym bezsprzeczne jest, iż skarżąca ma status pokrzywdzonego w  niniejszej sprawie.

Organ, który wydał zaskarżone zarządzenie naruszył również art. 306 § 1 kpk. Zgodnie z tym przepisem pokrzywdzonemu przysługuje zażalenie na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego oraz na postanowienie o jego umorzeniu. Pismo z dnia 26 lipca 2006 roku powiadamiające skarżącą o  nieskierowaniu wniosku o skazanie do Sądu Rejonowego z uwagi na niewykrycie sprawców winno być ocenione jako postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego. Zgodnie z cytowanym wyżej przepisem na postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego pokrzywdzonemu służy zażalenie.

Z uwagi na powyższe organ nie był uprawniony do odmowy przyjęcia zażalenia. Czyniąc to, organ naruszył przepisy postępowania, co winno skutkować uchyleniem zaskarżonego rozstrzygnięcia i  prowadzenie sprawy w postępowaniu karnym przygotowawczym.

IV.

Przepis z art. 305 § 3 kpk stanowi, iż postanowienie o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania przygotowawczego wydaje prokurator albo Policja oraz że postanowienie wydane przez Policję zatwierdza prokurator. Pismo Komendanta Komisariatu Policji Poznań – Stare Miasto z dnia 26 lipca 2006 roku powiadamiające skarżącą o  nieskierowaniu wniosku o skazanie do Sądu Rejonowego należy z uwagi na przestępczy charakter czynu stanowiącego przedmiot postępowania w  niniejszej sprawie traktować jako postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego. Rozstrzygnięcie to podlegało zatem zatwierdzeniu przez prokuratora nadzorującego postępowanie prowadzone przez Policję. Komendant Komisariatu Policji Poznań – Stare Miasto nie uzyskał od prokuratora wymaganego prawem zatwierdzenia swojego rozstrzygnięcia. W  konsekwencji naruszono cytowany wyżej przepis z art. 305 § 3 kpk.

/adwokat Tomasz Grzybkowski, adwokat Tomasz Guzek/

Załącznik:
Odpis zażalenia.

Do wiadomości:

Prokuratura Rejonowa

Poznań-Stare Miasto

ul. Młyńska 11a

61-730 Poznań 

Przypisy:

¹ A. Zoll „Komentarz do art. 190 kodeksu karnego” [w:] A. Zoll (red.), G. Bogdan, K. Buchała, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel „Kodeks karny. Część szczególna. Tom II”, Zakamycze, 1999.

² Tamże.

³ K. Daszkiewicz „Paraliżując strachem”, Rzeczpospolita z 30 października 2001 roku:

„Pomysł kwalifikowania przestępstw sprawców posługujących się bioterrorem jako wykroczeń jest błędny nie tylko dlatego, że art. 66 § 1 kodeksu wkroczeń w ogóle nie przewiduje zamachów na wolność, życie, zdrowie człowieka, a także czynów godzących w powszechne bezpieczeństwo (chodzi w nim o wykroczenie przeciwko instytucjom polegające na chęci wywoływania niepotrzebnych czynności, na wprowadzaniu w błąd instytucji użyteczności publicznej albo innych organów ochrony). Nie można go zaakceptować także dlatego, że godzi w społeczne poczucie sprawiedliwości, wyraźnie wprowadzone do art. 53 § 2 k.k.”

Por. też J. Kaczmarek, M. Kierszka „"Wąglikowe" incydenty a polskie prawo karne”, Prok.i Pr. 2002/7-8/81.

Materiał archiwalny oparty o przepisy prawa obowiązujące w dniu jego sporządzenia. Adwokacka Spółka Partnerska Grzybkowski Guzek Jackowski nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystywane treści.