Brak dostępu do drogi ekspresowej a rentowność hotelu

Poznań, dnia ……. 2009 roku

SKARGA KASACYJNA

w sprawie:

A i J. K.

Sygn. akt: (…)

Naczelny Sąd Administracyjny

ul. Jasna 6

00-013 Warszawa

za pośrednictwem:

IV Wydziału

Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Warszawie

ul. Jasna 2/4

00-013 Warszawa

W imieniu skarżących – A i J. K., z powołaniem się na pełnomocnictwo w aktach sprawy, wnoszę:

skargę kasacyjną

od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia … 2009 roku, sygn. akt: …, utrzymującego w mocy decyzję Ministra Infrastruktury z dnia … 2008 roku, sygn. akt: … o uchyleniu i zmianie decyzji Wojewody Wielkopolskiego z dnia … 2008 roku, nr …/2008, znak: …, o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej dla inwestycji polegającej na budowie obwodnicy (…) w ciągu drogi krajowej nr (…) na terenie Miasta G. i sąsiednich gmin.

Przedmiotowy wyrok zaskarżam w całości i wnoszę o:

I. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

II. przeprowadzenie dowodów wskazanych w uzasadnieniu skargi kasacyjnej na fakty w nim wskazane,

III. orzeczenie o kosztach postępowania w tym kosztach zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucam:

I. naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych i niezasadne oddalenie, na podstawie art. 151 ppsa, skargi, polegające na ustaleniu, że art. 43 ust. 1 ustawy z  dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych znajduje zastosowanie wyłącznie w przypadku budowy obiektów budowlanych w sąsiedztwie istniejących już dróg publicznych, podczas gdy jest to jedyny przepis regulujący wzajemne oddziaływanie dróg publicznych z sąsiednimi zabudowaniami, co, wobec jego kategorycznego brzmienia przemawia za stosowaniem go również przez organy odpowiedzialne za lokalizację dróg publicznych w sąsiedztwie istniejących już obiektów budowlanych,

II. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik rozstrzygnięcia – art. 1 § 1 ustawy z  dnia 25 lipca 2002 roku – prawo o ustroju sądów administracyjnych w  związku z art. 113 § 1 ppsa, polegające na wydaniu przez Sąd I  instancji orzeczenia bez należytego rozpoznania, podnoszonego przez skarżących zarzutu nieważności decyzji Ministra Infrastruktury z dnia 28 listopada 2008 roku, sygn. akt: … ze względu na fakt, że w stosunku do działek skarżących wydano już ostateczne decyzje zatwierdzające podział, podczas gdy dostateczne wyjaśnienie tej kwestii ma istotne znaczenie na ewentualne stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji,

III. naruszenie prawa materialnego polegające na niewłaściwym zastosowaniu § 7 ust. 6 pkt 1 Uchwały Rady Gminy … z dnia 30 stycznia 2004 roku o miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego w związku z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2008 roku o zmianie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz o  zmianie niektórych innych ustaw oraz w związku z art. 14 ust. 8 ustawy z  dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i  art. 87 ust. 2 Konstytucji RP, i niezasadne oddalenie, na podstawie art. 151 ppsa, skargi, polegające na nieuwzględnieniu przez Sąd I  instancji, wynikającego z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zakazu lokalizacji budynków wielokondygnacyjnych przeznaczonych na pobyt ludzi w odległości mniejszej niż 110 metrów mierzonych od krawędzi linii ekspresowej, podczas gdy przepisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jako akt prawa miejscowego stanowią źródło powszechnie obowiązującego prawa i powinny być przestrzegane zarówno przez obywateli, jak i organy państwa, a zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2008 roku o zmianie ustawy o  szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, zaskarżona decyzja powinna uwzględniać przepisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,

IV. naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnie art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 roku o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w  zakresie dróg publicznych i niezasadne oddalenie, na podstawie art. 151 ppsa, skargi, polegające na przyjęciu, że ochrona uzasadnionych interesów osób trzecich zostaje zapewniona przez samo zapewnienie dostępu do drogi publicznej, bez względu na kategorię drogi publicznej, podczas gdy prawidłowa ocena interesów skarżących powinna uwzględniać również ich interesy gospodarcze, w konsekwencji uwzględniać, że zapewnienie nieruchomości skarżących dostępu do drogi publicznej wyłącznie za pośrednictwem drogi powiatowej oraz drogi serwisowej spowoduje całkowite odcięcie nieruchomości od drogi ekspresowej, a w konsekwencji całkowitą nieopłacalność prowadzonej dotychczas przez nich działalności gospodarczej,

Uzasadnienie

I.

A/
A i J. K. są właścicielami nieruchomość położonej we wsi …, w gminie …. Skarżący nabyli nieruchomość w celu prowadzenia na niej działalności gospodarczej.

Należącą do skarżących nieruchomość objęto projektem inwestycji drogowej – drogi krajowej nr (…). Ustalony decyzją Ministra Infrastruktury z dnia 28 listopada 2008 roku, sygn. akt … projekt inwestycji zakłada, że odległość pomiędzy przedmiotowymi zabudowaniami a zewnętrzną krawędzią jezdni wyniesie około dwudziestu dwóch metrów.

Zgodnie z pierwotnymi ustaleniami Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i  Autostrad odległość pomiędzy projektowaną drogą ekspresową a zabudowaniami skarżących miała wynosić nie mniej niż 30 metrów (+/- 2  metry). Projekt zakładał również, że istniejące zabudowania będą miały bezpośredni dostęp do nowoprojektowanej drogi ekspresowej. Powyższe ustalenia sprawiły, że skarżący poczynili dodatkowe nakłady, celem rozbudowy istniejącej nieruchomości i dostosowania jej do prowadzenia działalności hotelarskiej. Obecnie nieruchomość jest zabudowana budynkiem, w którym mieści się pensjonat, sklep oraz restauracja.

B/
Realizacja planowanej inwestycji w kształcie określonym decyzją Ministra Infrastruktury spowoduje, że nieruchomość skarżących zostanie pozbawiona bezpośredniego dostępu do projektowanej drogi ekspresowej. Spowoduje to całkowitą nieopłacalność prowadzonej przez skarżących działalności gospodarczej. Łatwy dostęp do drogi ekspresowej był dotychczas czynnikiem decydującym o opłacalności prowadzonej przez skarżących działalności gospodarczej.

Poczynione przez skarżących nakłady polegające na rozbudowie istniejących nieruchomości były wykonywane w zaufaniu do ostatecznych decyzji o pozwoleniu na budowę oraz zapewnień Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i  Autostrad.

Decyzja Ministra Infrastruktury z dnia 28 listopada 2008 roku, sygn. akt …, została zaskarżona przez A i J. K. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Skarżący zarzucili jej m. in. naruszenie art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 roku o  szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o  drogach publicznych.

C/
Wyrokiem z dnia … 2009 roku, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A i J. K. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych nie dotyczy lokalizacji drogi publicznej wobec istniejących obiektów budowlanych, lecz dopuszczalności usytuowania obiektów budowlanych przy istniejących już drogach publicznych (uzasadnienie – s. 5 – 6).

W konsekwencji również art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 roku o  szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych nie doznaje uszczerbku na skutek braku zachowania odległości czterdziestu metrów, o której stanowi art. 43 ust. 1 ustawy o  drogach publicznych. Zdaniem Sądu I instancji należyta ochrona interesów skarżących nie wymaga, aby dostęp do ich nieruchomości był zapewniony przez drogę krajową (uzasadnienie – s. 6). Sąd I instancji podzielił poczynione przez Ministra Infrastruktury ustalenia, że należąca do skarżących nieruchomość będzie miała zapewniony dostęp do drogi publicznej za pośrednictwem drogi serwisowej oraz drogi powiatowej …. Całkowicie pominięto okoliczność, że dojazd do nieruchomości skarżących będzie odbywał się drogą okrężną za pośrednictwem drogi serwisowej oraz powiatowej.

Orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego jest błędne.

II.

A/
Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych obiekty budowlane przy drogach ekspresowych poza terenem zabudowy powinny być usytuowane w odległości co najmniej czterdziestu metrów od zewnętrznej krawędzi jezdni.

Wbrew twierdzeniom Sądu I instancji, brzmienie powołanego przepisu nie przemawia za tym, że dotyczy on wyłącznie sytuowania budynków w sąsiedztwie istniejących dróg publicznych. Nie wynika to ani z jego brzmienia ani funkcji, jaką jest zminimalizowanie wzajemnych, negatywnych działań pomiędzy drogą publiczną a innymi obiektami.

B/
Przytoczona przez Sąd I instancji argumentacja całkowicie pomija, że art. 43 ust. 1 cyt. ustawy jest jedynym przepisem normującym problem wzajemnego oddziaływania dróg publicznych i  położonych w jej sąsiedztwie zabudowań. Zarówno przepisy ustawy z dnia 7  lipca 1994 roku jak i ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 roku o  szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych nie regulują problemu wzajemnego oddziaływania drogi publicznej oraz sąsiednich zabudowań. Podobnych regulacji nie przewidują również przepisy wykonawcze do powołanych ustaw.¹

Sąd I instancji trafnie podkreślił, że funkcją omawianego przepisu jest zminimalizowanie wzajemnych negatywnych oddziaływań pomiędzy drogą publiczną a innymi obiektami budowlanymi. Przyjęta jednak przez Sąd wykładnia art. 43 ust. 1 ustawy, prowadzi do zaprzeczenia tej funkcji.

Negatywne oddziaływania mogą wynikać zarówno z budowy obiektów budowlanych w  sąsiedztwie istniejącej zabudowy, jak i w sytuacji odwrotnej. Nieprzestrzeganie przez organy administracji odległości określonych w  art. 43 ust. 1 cyt. ustawy spowoduje wzrost negatywnych oddziaływań zarówno na osoby korzystające z drogi, jak i osoby korzystające z  sąsiednich zabudowań.

Akceptacja poglądu Sądu I instancji prowadziłaby do wniosku, że ustawodawca pozostawił organom administracji całkowitą swobodę w zakresie lokalizacji nowych dróg publicznych. Pogląd Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego prowadzi również do absurdalnego wniosku, że dopuszczalnym było zlokalizowanie drogi ekspresowej w bezpośrednim sąsiedztwie zabudowy mieszkaniowej.

C/
Nieuzasadnione są również twierdzenia Sądu, że stosowanie art. 43 ust. 1 cyt. ustawy do stanów faktycznych podobnych do będącego przedmiotem skargi, doprowadzi do sytuacji, w której żadna nowa inwestycja drogowa nie mogłaby być realizowana na terenach już zabudowanych (uzasadnienie – s. 6).

Organy władzy publicznej mają obowiązek działać na podstawie i  w granicach prawa. W tym również przestrzegać ochrony praw nabytych. Jeżeli planowana inwestycja, pozostaje w kolizji z istniejącą zabudową, organy mają kompetencje pozwalające na odpowiednie przygotowanie terenu pod inwestycje (np. wykup nieruchomości niezbędnych do zgodnego z prawem przeprowadzenia inwestycji).

Skarżący nie mogą ponosić negatywnych skutków zaniedbań organów administracji, które z nieuzasadnionych powodów odmówiły wykupu całej nieruchomości skarżących. Mając na względzie brzmienie art. 43 ust. 1 cyt. ustawy, organy administracji publicznej miały obowiązek rozważyć zasadność wykupu całej nieruchomości skarżących. Tymczasem problem ten został całkowicie pominięty zarówno przez organy administracji, jak i Wojewódzki Sąd Administracyjny.

D/
Zgodnie z poczynionymi w zaskarżonej decyzji ustaleniami, droga ekspresowa ma przebiegać w odległości około dwudziestu dwóch metrów. Spowoduje to, iż lokalizacja budynku należącego do skarżących nie będzie odpowiadać bezwzględnie obowiązującej normie wyrażonej w art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych. Przewidziany w art. 43 ust. 2 cyt. ustawy wyjątek nie dotyczy dróg ekspresowych.

Lokalizacja przedmiotowej drogi ekspresowej w odległości mniejszej niż czterdzieści metrów od istniejących budynków jest zatem sprzeczna z prawem. Jakiekolwiek uzgodnienia poczynione w tym zakresie pomiędzy inwestorem a skarżącymi nie miały mocy prawnej i nie mogły być uwzględniane przez organ administracyjny przy wydawaniu decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej. Organ powinien był pouczyć o tym skarżących już na etapie przeprowadzania tych ustaleń. Skarżący, z uwagi na treść art. 9  kpa, nie mogą ponosić negatywnych konsekwencji oczywistych zaniedbań organu.

III.

A/
Zgodnie z art. 113 § 1 w zw. z art. 133 ppsa, Sąd pierwszej instancji może wydać orzeczenie dopiero po dostatecznym wyjaśnieniu sprawy. Na podstawie art. 113 § 1 ppsa przewodniczący wydaje zarządzenie o  zamknięciu rozprawy, gdy jego zdaniem sprawa została już dostatecznie wyjaśniona. Ocena spełnienia tych przesłanek nie może być dokonywana w  oderwaniu od zasad procesowych, w tym w szczególności zasady prawdy materialnej.² Pod pojęciem wyjaśnienia wszystkich wątpliwości sprawy sądowo-administracyjnej należy rozumieć nie tylko umożliwienie uczestnikom postępowania przedstawienia swoich stanowisk, lecz również ich należytą i dogłębną analizę.³ Przepis art. 113 § 1 ppsa nie może być rozumiany jako przejaw dyskrecjonalnej władzy sędziowskiej. Zgodnie z tym przepisem przewodniczący może zamknąć rozprawę dopiero w chwili, gdy skład orzekający zapoznał się oraz przeanalizował wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

B/
Mając na względzie przedstawioną w poprzednim punkcie wykładnię art. 113 ppsa, należy dojść do wniosku, że w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji doszło do naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie.

Sąd I instancji ograniczył się do lakonicznego wskazania, iż w niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia art. 156 § 1 pkt 3 kpa. O należytym rozpoznaniu sprawy powinno świadczyć w pierwszej kolejności obszerne i wyczerpujące uzasadnienie. W  niniejszej sprawie Sąd w ogóle nie wyjaśnił, który przepis prawa wyklucza zaskarżenie przez skarżących całego podziału nieruchomości.

Nie sprecyzował również na czym miało polegać sprostowanie poprzednich decyzji o podziale nieruchomości. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest w  tym zakresie nieprecyzyjne i niezrozumiałe. Z tego względu konieczne jest uchylenie zaskarżonego orzeczenia i nakazanie Sądowi I instancji należytego rozpoznania zarzutu skarżących dotyczących nieważności decyzji.

IV.

A/
Projektowana inwestycja jest również sprzeczna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z § 7 ust. 6 pkt 1 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonego Uchwałą Rady Gminy Ł. Nr (…) z dnia 30 stycznia 2004 roku nakazano przestrzegać nieprzekraczalnych linii zabudowy w odległości mierzonej od krawędzi jezdni drogi ekspresowej 110 metrów od budynków wielokondygnacyjnych przeznaczonych na pobyt ludzi.

B/
Zgodnie z art. 134 ppsa, Sąd I instancji powinien był z urzędu zbadać zgodność decyzji Ministra Infrastruktury z przepisami powszechnie obowiązującego prawa. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest zgodnie z  art. 87 ust. 2 Konstytucji, źródłem powszechnie obowiązującego prawa na obszarze działania organu, który go ustanowił. Zarówno organy władzy publicznej, jak i Sąd I instancji całkowicie pominęły tę okoliczność.

Decyzja Ministra Infrastruktury jest zatem w oczywisty sposób sprzeczna z  przepisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w  konsekwencji powinna zostać uchylona.

C/
Na skutek pominięcia przez Sąd I instancji przepisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i nie uchylenia zaskarżonej decyzji, doszło do ewidentnego naruszenia art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2008 roku o zmianie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

Zgodnie z tym przepisem do postępowań wszczętych przed dniem wejścia w życie powołanej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe. Natomiast przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 roku o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych obowiązujące w chwili wszczęcia postępowania nie wyłączały stosowania przepisów miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.

Zarówno organy władzy publicznej, jak i Sąd I instancji miały obowiązek uwzględnić przepisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Pominięcie tych przepisów świadczy o wadliwości zaskarżonej decyzji, a  także zaskarżonego orzeczenia, które utrzymało decyzję Ministra Infrastruktury w mocy.

V.

A/
Ochrona uzasadnionych interesów osób trzecich powinna uwzględniać interesy gospodarcze skarżących. Zarówno Minister Infrastruktury, jak i Sąd I instancji nie uwzględnili, że wykonanie zaskarżonej decyzji całkowicie uniemożliwi dalsze wykonywanie przez skarżących działalności gospodarczej.

Zaskarżona decyzja narusza art. 7 ust. 1 pkt. 4  ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 roku o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Przepis ten stanowi, że decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi zawiera w  szczególności wymagania dotyczące ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich.

B/
Przebieg i usytuowanie planowanej drogi spowoduje odcięcie ich działki od istniejącej drogi i  tym samym spowoduje utratę klientów i zamknięcie prowadzonej działalności gospodarczej. Ewentualna lokalizacja drogi ekspresowej w mniejszej odległości niż wymagana przepisami prawa nie tylko nie chroni interesów skarżących, lecz również rażąco narusza ich prawo do niezakłóconego korzystania z nieruchomości.

Zgodnie z projektem inwestycji, istniejące obecnie na działce ……….. zabudowania zostaną pozbawione bezpośredniego dostępu do drogi ekspresowej łączącej Poznań z  ………., natomiast przebiegająca w pobliżu droga powiatowa będzie w  praktyce pełniła rolę drogi dojazdowej o charakterze wewnętrznym.

Dowód: mapka geodezyjna.

Jednym z czynników decydujących o atrakcyjności i rentowności działalności gospodarczej skarżących był łatwy dostęp do dróg łączących P. i ………. oraz ………. z …………….. Podstawowym źródłem dochodów ich działalności gospodarczej jest właśnie obsługa osób przejeżdżających tymi trasami. Osoby te korzystają zarówno z usług gastronomicznych, jak i hotelarskich. Realizacja inwestycji i powstała na jej skutek zmiana układu komunikacyjnego uczyni dalsze prowadzenie działalności hotelarskiej nieopłacalnym. Pozbawienie pensjonatu bezpośredniego dostępu do głównych szlaków komunikacyjnych, w dużym stopniu poważnie zniechęci potencjalnych klientów.

C/
Orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego utrzymujące w mocy oczywiście błędną decyzję Ministra Infrastruktury prowadzi również do naruszenia zasady zaufania obywateli do państwa oraz ochrony praw nabytych. Zgodnie z art. 155 § 1 kpa, zmiana lub uchylenie decyzji, na podstawie której strona nabyła prawo lub została zwolniona z obowiązku wymaga dla swej skuteczności zgody stron.

Nie budzi wątpliwości, że na podstawie decyzji o warunkach zabudowy działki nr … skarżący nabyli uprawnienie polegające na zapewnionym dostępie do drogi publicznej. Poczynione w  zaskarżonej decyzji ustalenia w istotnym stopniu ograniczają przyznane uprzednio skarżącym uprawnienie. Z tego względu zmiana przedmiotowej decyzji o warunkach zabudowy wymagała w tym zakresie zgody skarżących.

VI.

Przepisy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie wykluczają stosowania w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym przepisu art. 113 § 2 ppsa. Zgłoszony w niniejszej skardze wniosek dowodowy ma na celu należyte wyeksponowanie Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu skalę oraz rozmiar negatywnych oddziaływań inwestycji drogowej na nieruchomość skarżących.

Od niniejszej skargi kasacyjnej został uiszczony wpis w kwocie 250,00 złotych. Zgodnie z § 3 Rozporządzenia Rady Ministrów z  dnia 16 grudnia 2003 roku w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi, od skargi kasacyjnej pobiera się wpis w kwocie odpowiadającej połowie wpisu należnego od skargi w wysokości nie mniejszej niż 100,00 złotych. Zgodnie z § 2 ust. 3 pkt 1) powołanego rozporządzenia, od skargi na decyzję Ministra Infrastruktury pobiera się wpis stały w kwocie 500,00 złotych.

Mając na względzie powyższe, wnoszę i wywodzę jak na wstępie.

dr Michał Jackowski

adwokat

Załączniki:
1. pełnomocnictwo substytucyjne wraz z dowodem uiszczenia opłaty skarbowej w kwocie 17,00 złotych,
2. dowód uiszczenia wpisu w kwocie 250,00 złotych na rachunek Naczelnego Sądu Administracyjnego,
3. mapka geodezyjna,

4. odpis skargi kasacyjnej wraz z załącznikiem.

Przypisy:

¹ rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w  sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z dnia 15 czerwca 2002 roku), rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 roku w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.U. z dnia 14 maja 1999 roku).
² Por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 stycznia 2006 roku, sygn. akt: II OSK 470/05, LEX nr 206491,

³ W piśmiennictwie akcentuje się, że zamknięcie rozprawy powinno nastąpić po rozpoznaniu złożonych przez strony wniosków – B. Dauter, Metodyka pracy sędziego sądu administracyjnego, Warszawa 2009, s. 347.

Materiał archiwalny oparty o przepisy prawa obowiązujące w dniu jego sporządzenia. Adwokacka Spółka Partnerska Grzybkowski Guzek Jackowski nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystywane treści.